Rewind naar een verhaal van mijn oud-collega dat zich twintig jaar geleden afspeelde: Mijn oud-collega wilde met zijn vrouw naar Sri Lanka om meer van de wereld te zien en in een impulsieve bui op een zondagavond boekte hij de tickets: Bem: Drie weken Sri Lanka, die stond. Ze waren hiervoor alleen binnen Europa geweest dus toen de reisdatum dichterbij kwam begonnen de zenuwen over dat verre land wat toe te nemen. Logisch ook want ze gingen niet effe kamperen op een ANWB camping in Luxemburg. Naarmate hun reis naderde werden ze zenuwachtiger en zenuwachtiger dus wat deden ze? Ze boekten een gids…. Een gids die hun in ieder geval in de eerste tien dagen elke dag zou begeleiden van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. 

En misschien raad je het al: Van die gids werden ze na een paar dagen al hartstikke gek. Toen ze de berg Adam’s Peak aan het bewandelen waren hadden ze bijna de neiging die hele gids van de berg af te gooien: Wat een geklets, die man kon werkelijk zijn mond niet houden. Nog maar te zwijgen over het feit dat ze elke ochtend om 08:00 klaar moesten staan voor het hotel! Om zich heen zagen ze zoveel reizende stelletjes en op elke straathoek stond een Europeaan. Die gids vonden ze al na dag 1 onnodig.

Anyway: wat ik zeggen wil is: hoe maak jij je keuzes? Maak je een keuze vanuit angst of vanuit nieuwsgierigheid?

– Ga je reizen en boek je een gids omdat je het te spannend vindt?
– Blijf je bij je huidige baan omdat je de angst hebt een verkeerde keuze te maken?
– Stel je het solliciteren uit omdat je de angst hebt afgewezen te worden?

Wat is je beweegreden? Angst of nieuwsgierigheid?

Hoe zou het zijn als je komt vanuit nieuwsgierigheid? Ga je reizen en ben je nieuwsgierig wat zo’n land je te bieden heeft? Heb je een baan en ben je gewoon nieuwsgierig hoe andere bedrijven/banen zouden zijn en ga je een beetje rond koekeloeren? Ga je solliciteren vanuit nieuwsgierigheid? Jij moet ook maar zien wat je van een bepaalde baan vindt….

Toch?